Hessiche Mundart

De Schorsch un sein Reitgaul

De Schorsch un sein Reitgaul

De Schorsch, der wollt en Reitgaul kaafe
un desdewesche noch Hochhem laafe.

Sei Luwwis saad: „Isch giin mit uff der Maad,
do kaaf isch mer e Klaad.“

Dann habbe se sich aagezooche
un e Worschdebrot – ungelooche
von em halbe Labbrot mitgenomme
fer den Fall, dass se speed hamkomme.

De Schorsch hot en scheene Reitgaul gefunne.
Den hot er aach gleisch mitgenumme.
Nadierlisch den Gaul in bar bezahlt!
Dodemit dann mäschdisch geprahlt
wie er mit de Luwwis in de Wertschaft gesotze
un gekaut hot an seinem Stotze.

Do dribbe – an dem annern Disch
saß des Müllers Heinerisch.
Den konnt er uff de Dod nit leide
un dad desdewesche so uffschneide.

De Heinerisch – der hadds kabiert,
dem Schorsch en Haafe Schnaps spendiert,
dann ging er enaus hie zu dem Gaul
un schitt dem aach noch Schnaps ins Maul.

Wie de Schorsch dann haam wollt gehe,
hot den dorzzelische Gaul gesehe
kam`s ihm in de Sinn enei:
„ E reell Geschäft konnt des nit sei!
Am beste, isch verkaafe en gleisch wieder,
vielleischt finn isch so en bleede Reiter!“

Der war schon ganz in de Neh!
Do dribbe konnste de Heinerisch seh.
Hot ihm des Viesch dann abgeluxt
un nur de halbe Preis gebuzzt.

Zum Glick dad de Schorsch nit wisse,
dass ihn de Heinerisch so beschisse.

Uff em Haamwesch hot die Luwwis gesaad:
„Ei, die Habtsach, mer war`n uff em Maad!“

– Hochhem Hochheim am Main
– Hochheimer Vieh- und Herbstmarkt
– Maad, Markt
– Klaad Kleid
– Stotze Ranken Brot
– gebuzzt bezahlt

Doris Lauck „Goldisch Hessisch“

You Might Also Like

No Comments

    Leave a Reply